In de tentoonstelling Lightness of Being in Museum Nairac kwamen de twee schijnbaar volledig verschillende werelden van Raquel Maulwurf en Danaë Moons bij elkaar. De som der delen voelt als meer dan een eenvoudige optelling. Een symbiose wordt in gang gezet die de stilte van hun beeldtaal oorverdovend maakt. De nietigheid van de mens versus de natuurelementen is een terugkerend thema bij Raquel Maulwurf en bijna identiek aan de intuïtieve verbeelding van ‘de kracht van de natuur en de onmacht van de mens’ van Danaë Moons, zoals Hans den Hartog Jager dat omschreef. Hun werk laat ons zien waar wij te weinig bij stil blijven staan: hoe kwetsbaar het leven kan zijn. 

Raquel Maulwurf (Madrid, 1975) maakt tekeningen en installaties die onheilspellend zijn maar tegelijkertijd een intrigerende schoonheid in zich meedragen. De tekeningen komen voort uit haar fascinatie voor de vernietigingszucht van de mensheid: het verwoesten van de eigen leefomgeving door oorlog en ecocide. Doordat zij het oppervlak van haar tekeningen met een mes open krast is het alsof die destructie voelbaar wordt gemaakt. Haar installaties zijn, zoals Benno Tempel het omschreef bij haar solotentoonstelling The Carbon War Room in het Gemeentemuseum Den Haag in 2017, als ‘architectuur van beklemming’. ‘Stilte, eenzaamheid en introspectie nemen als vanzelf bezit van de toeschouwer’. 

Danaë Moons (Leidschendam, 1985) heeft – tot haar vermissing op 18 januari 2015 bij een bootongeluk op de Mahakam rivier in het regenwoud van Kalimantan, Indonesië – in korte tijd een indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Haar werk geeft uiting aan haar betrokken onderzoek naar de zo complexe verhouding tussen mens en natuur. Zelf omschreef zij haar beeldtaal als tekenachtige sculpturen en sculpturale tekeningen.  

Bij alle gelaagdheid die haar werk kenmerkt is er steeds het verontrustende gegeven hoe de hedendaagse mens steeds verder verstrikt raakt in de voortschrijdende industrialisatie en mechanisatie en meer en meer vervreemd raakt van haar basis en oorsprong: de natuur.